Οπως καταλαβαίνει κανείς, τα αντιεβραϊκά τάγματα εφόδου της εποχής μας, πρώτον, δεν θα άφηναν την Αθήνα απ’ έξω ούτε και χρειάζεται να φορούν ναζιστικά περιβραχιόνια όπως τη δεκαετία του ’30. Η Ιστορία φροντίζει και δίνει διαρκώς νέες μορφές σε αυτό που λέμε «αντιεβραϊσμός» και, φυσικά, δεν το κάνει μόνη της. Για παράδειγμα, σημαντικές ποσότητες φαιάς ουσίας και αρθρογραφικού μόχθου παρήχθησαν, τις τελευταίες ημέρες, από αξιόλογους ανθρώπους που κινούνται στο Κέντρο αλλά και τις παρυφές της Αριστεράς, για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του ισχυρισμού ότι η διακοπή της εκδήλωσης για την ισραηλινή λογοτεχνία στη Θεσσαλονίκη δεν είχε αντισημιτικά χαρακτηριστικά ούτε και στρεφόταν κατά της ελευθερίας του λόγου.
Η προσπάθεια των ίδιων των εισβολέων και όλων όσοι τους υποστήριξαν, με όλους τους δυνατούς τρόπους, επικεντρώθηκε στο να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η ενέργειά τους δεν στρεφόταν κατά των Ισραηλινών πολιτών, αλλά εναντίον της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα, εναντίον του Νετανιάχου. Οσο και αν δεν συμφέρει, πρόκειται για την ίδια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν και οι ακραίοι τζιχαντιστές – τρομοκράτες στις επιθέσεις τους. Δεν είναι καινούργιο επιχείρημα. Η Χαμάς, όπως και άλλοι, χρησιμοποίησε το επιχείρημα της καταπίεσης για να δικαιολογήσει τη μαζική βαρβαρότητα της 7ης Οκτωβρίου 2023 εναντίον αμάχων, όπου δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι. Αποκεφαλισμοί, διαμελισμοί, βιασμοί.
Παραδόξως, κανένας υπερασπιστής των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων δεν αναφέρεται σε αυτό σήμερα, ούτε στο δικαίωμα του Ισραήλ να απαιτεί την επιστροφή των αμάχων ομήρων που εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα και όσοι αφέθηκαν απελευθερώθηκαν υπό συνθήκες ταπείνωσης από τη Χαμάς. Υπάρχει μία γενικευμένη αίσθηση ότι η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου δεν έγινε ποτέ. Ούτε και ότι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι έχουν πέσει θύματα πολύχρονης και βάναυσης τρομοκρατίας των Χαμασιτών. Αλλά αυτό δεν απασχολεί ικανό αριθμό ανθρώπων, καθώς ο αντισημιτισμός είναι πολύ πιο ισχυρή παραμορφωτική έκφραση αντισυστημισμού και αντιδυτικισμού. Είναι η νέα εκδοχή του αντιρατσισμού, του προοδευτισμού, της «παγκόσμιας ειρήνης». Το να μισεί κανείς το Ισραήλ -όχι μόνο τον Νετανιάχου- λειτουργεί σαν διαβατήριο στον κόσμο των «προοδευτικών» όντων…
