Δεν χρειάζεται να στέκεται κανείς πολιτικά στην απέναντι όχθη για να το διαπιστώσει. Αλλά δεν είναι αυτό το κορυφαίο ζήτημα που προκύπτει και από την τελευταία του συνέντευξη στην ΕΦΣΥΝ (στους Τάσο Παππά – Νίκο Παπαδημητρίου). Είναι η επανάληψη του κακού του εαυτού, συνοδευόμενη από μεγαλοστομίες και κοπιαρισμένα φιλολογικά τσιτάτα από ποίηση και λογοτεχνία, τόσο πρόδηλης ευκολίας που μάλλον σε AI παραγγελία οφείλονται…
Ας δεχθούμε ότι η παραίτησή του είναι «μία αντισυμβατική πρωτοβουλία με κίνητρα ηθικά». Αλλά, αν ήταν πράγματι τέτοια, γιατί τώρα; Που δεν ανακάμπτει δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη και για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την καταρράκωσή του από την (και με επιλογή Τσίπρα) παράδοση της ηγεσίας στον σόουμαν Κασσελάκη και από όσα ακολούθησαν, ήρθε η ώρα της συρρίκνωσης με τον Σωκράτη Φάμελλο. Πιθανώς να μην είναι τόσο αντισυμβατική κίνηση που εκ φύσεως έχει την ανατροπή μέσα της, αλλά μελετημένη και σχεδιασμένη. Ως εκ τούτου, αμφισβητείται και η ποσότητα πολιτικής ηθικής που ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι περιέχεται στην κίνησή του.
«Αν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν κάνουμε τη διαφορά πρωτίστως ηθικά, αξιακά, πολιτισμικά, πώς θα πείσουμε ότι είμαστε άλλο; Ο Αριστοτέλης μάς έμαθε πως δεν αρκεί ο Λόγος, δηλαδή τα επιχειρήματα, χρειάζεται και το Ηθος», λέει σε κάποιο σημείο. Το να αντικρούσει κανείς την άποψη αυτή, με βάση την ουσιαστική ερμηνεία των λόγων του Αριστοτέλη περί της ηθικής, την οποία θεωρεί μία από τις σημαντικότερες διαδικασίες αυτογνωσίας και άρα αυτοκριτικής προσέγγισης των «έξεων», όπως γράφει («Ηθικά Νικομάχεια») είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να συνδυάσει αυτήν την άποψη με μία από τις προηγούμενες ατάκες του: «Να πούμε την αλήθεια. Και για τις επιλογές μας. Και αυτοκριτικά όταν χρειάζεται». Ναι, λοιπόν, στην αυτοκριτική, αλλά όχι πάντα και σε κάθε μας πολιτική κίνηση που αφορά στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Μόνο «όταν χρειάζεται».
Διαβάζοντας κανείς, φτάνει στην απάντηση για τα πεπραγμένα του 2015 και τις αναφορές στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η τοξικότητα που περιέχεται στα όσα αναφέρει περί «Γερούν, βάστα», «Βάστα, Σόιμπλε», αλλά και η αρνητική κριτική προς όλους, είναι επιβεβαιωτική όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για απόπειρα συγκόλλησης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά για άκρως διχαστική version του ίδιου. Επιβεβαιώνει, επίσης, και μία άλλη γνωστή ατάκα του Αλμπέρ Καμί: «Ο άνθρωπος αλλάζει τα πάντα εκτός από το δέρμα με το οποίο γεννήθηκε…».
