Δεν πρέπει να υπάρχει εργασιακό νομοσχέδιο που να δέχθηκε τόσο σκληρή, τόσο υπερβολική και κινδυνολογική κριτική όσο το τελευταίο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας. Δεν πρέπει να υπάρχει όμως και εργασιακό νομοσχέδιο που να υπερψηφίστηκε επί των άρθρων του τόσο μαζικά, όσο το συγκεκριμένο! Αυτό το «κατάπτυστο» σχέδιο νόμου που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους, που καταπατατά θεμελιώδη δικαιώματα και γυρίζει την Ελλάδα σε εργασιακό μεσαίωνα (και στη ζούγκλα, μην ξεχνιόμαστε), είχε συνολικά 97 άρθρα, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά (47) ψηφίστηκαν από περισσότερους από 180 βουλευτές, δηλαδή όχι μόνο από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και από άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες!
Δικαιώθηκε έτσι η ντρίπλα της Νίκης Κεραμέως για ονομαστική ψηφοφορία σε όλα τα άρθρα ξεχωριστά, αφού φάνηκε έτσι η υποκρισία της αντιπολίτευσης που ζητούσε την απόσυρση ολόκληρου του νομοσχεδίου. Ο μόνος που έλαμψε με την απουσία του ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησε κατά την ψήφιση, διότι η ηγεσία του γνώριζε καλά πως αν οι βουλευτές παρέμεναν στην αίθουσα δεν θα μπορούσαν να μην υπερψηφίσουν τόσο θετικές για τους εργαζόμενους διατάξεις. Ανάμεσα τους παρεμβάσεις όπως η διεύρυνση των δικαιούχων άδειας μητρότητας και επιδόματος λοχείας, το αφορολόγητο και ακατάσχετο επίδομα γονικής άδειας, η υποχρεωτική εκπαίδευση σε πρώτες βοήθειες για τους χώρους εργασίας κ.α.
Προς τι λοιπόν ο σαματάς; Μα για ένα και μόνο άρθρο, την ουσία του οποίου δεν κατάλαβαν ποτέ –ή έκαναν πως δεν κατάλαβαν- οι αντιδρούντες. Το περίφημο άρθρο για το 13ωρο. Που ούτε το εβδομαδιαίο 40ωρο καταργεί, ούτε το ισχύον υπερωριακό 48ωρο. Αφορά ελάχιστες επιχειρήσεις, μπορεί να εφαρμοστεί για λίγες ημέρες (έως 37 ημέρες ετησίως) και με απαραίτητες προϋποθέσεις: Την συναίνεση του εργαζομένου, την τήρηση της ημερήσιας ανάπαυσης (11 ώρες) και του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας. Να επαναλάβουμε και κάτι ακόμα που επίσης αρνείται να πει καθαρά η αντιπολίτευση: Ότι ισχύει ήδη σήμερα η δυνατότητα 12ωρης απασχόλησης σε δύο εργοδότες, και τώρα το μόνο που γίνεται είναι η επέκταση κατά μία ώρα με την δυνατότητα απασχόλησης σε έναν εργοδότη. Τελεία και παύλα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Νίκη Κεραμέως κατηγορείται από την αντιπολίτευση για δήθεν αντιλαϊκές πολιτικές. Τα έχει «ακούσει» και ως υπουργός Παιδείας, όταν προχώρησε σε εμβληματικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Προφανώς δεν χρειάζεται κάποιος να συμφωνεί με όλα, όμως θα ήταν καλό αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο επίπεδο ειλικρίνειας. Δεδομένου ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, ας σκεφτούμε πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Η ανεργία έχει πέσει στο 8%, έχουν δημιουργηθεί 500.000 νέες θέσεις εργασίας, έχει αυξηθεί τέσσερις φορές ο κατώτατος μισθός, θεσμοθετήθηκε η ψηφιακή κάρτα εργασίας που «εμφάνισε» εκατομμύρια υπερωρίες προς όφελος των εργαζομένων, έτσι για να πούμε μερικά.
Βέβαια ότι δεν είμαστε ζούγκλα, δεν σημαίνει ότι γίναμε και παράδεισος. Υπάρχουν πολλά και πολύ σοβαρά προβλήματα στην αγορά εργασίας. Σε μια χώρα που τα μνημόνια και η οικονομική κρίση διέλυσαν κάθε σταθερά, με επιχειρήσεις να πτωχεύουν και εργαζόμενους να πετιούνται στο δρόμο, θα ήταν λάθος να πούμε ότι γίναμε ξαφνικά Ελβετία. Και εργασιακή εκμετάλλευση υπάρχει, και οι μισθοί απέχουν πολύ από αυτό που θα θέλαμε, και η Τεχνητή Νοημοσύνη αλλάζει όχι το 8ωρο αλλά όλη την έννοια της εργασίας όπως την γνωρίζαμε. Αλλά οι συνδικαλιστές της εργασίας και της πολιτικής επιμένουν «παραδοσιακά». Με συνθήματα και τακτικές του περασμένου αιώνα. Καλώς ήρθατε στη δεκαετία του 1980.
