Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Ιθάκη» και αποτελείται, σύμφωνα με την ανακοίνωση, από 11+1 κεφάλαια. Θα κυκλοφορήσει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου, δηλαδή σε έναν μήνα από τώρα.
Τα γεγονότα, γράφεται σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης, «περιγράφονται χωρίς ωραιοποιήσεις» αν και «χρωματίζονται δραματικά». Μια θεωρητική αντίστιξη που σε κάθε περίπτωση προκαταλαμβάνει το αναγνωστικό ενδιαφέρον για το συγγραφικό αποτέλεσμα. Δημιουργεί την προσδοκία ότι θα πρόκειται για μία όχι και τόσο φανερή μυθοπλασία βασισμένη στη βιωμένη πραγματικότητα.
Κάτι σαν non-fiction novel, όπως λέγεται αυτό το είδος. Ο συνδυασμός αναμένεται να έχει ενδιαφέρον καθώς αυτό το είδος γραφής απαιτεί ιδιαίτερα ανεπτυγμένες και δοκιμασμένες λογοτεχνικές και συγγραφικές τεχνικές και δεξιότητες.
Το σημείο, πάντως, της ανακοίνωσης, που άθελα ή ηθελημένα δημιουργεί πεδίο αντιρρήσεων και συζήτησης πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, είναι το εξής που απευθύνεται στον αναγνώστη: «Θα βρει απαντήσεις στα πώς και τα γιατί, έξω από την παραμόρφωση που έχει υποστεί η αλήθεια από την προπαγάνδα των τελευταίων χρόνων».
Με δυο λόγια, αφετηρία της ανάγνωσης αποτελεί το γεγονός ότι όλα όσα συνέβησαν από τότε, από τα σενάρια περί επιστροφής στη δραχμή, το δημοψήφισμα, που ο ίδιος ο συγγραφέας έχει χαρακτηρίσει «τέχνασμα», τα πραγματικά -μετρήσιμα, με κυριολεκτικούς δείκτες και αριθμούς- οικτρά αποτελέσματα που είχαν για την ελληνική οικονομία με το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, είναι αποτελέσματα προπαγάνδας. Δεν συνέβησαν. Ούτε αυτά ούτε οι βαθιές διαιρέσεις της ελληνικής κοινωνίας με το υπερπλεόνασμα… τοξικότητας στον δημόσιο διάλογο ούτε οι ουρές και οι λιποθυμίες των ηλικιωμένων στα ΑΤΜ με τα capital controls ούτε η θεατρική διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι ούτε και τίποτα άλλο. Ολα είναι προπαγάνδα.
Ολοι, και οι πρώην υπουργοί ή αρχηγοί κομμάτων, έχουν το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας ή της ριζικής αλλαγής επαγγελματικής προοπτικής στη ζωή τους. Σε όλους μας συμβαίνει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, όμως, δεν μπορεί να ισχύουν και οι δύο ιδιότητες. Ή πολιτικός και συγγραφέας της πραγματικότητας και της σκληρής αλήθειας ή πρώην πολιτικός και συγγραφέας μυθοπλασίας. Αν αυτό που γράφει δεν αφορούσε τις ζωές των άλλων ανθρώπων και την πορεία μιας ολόκληρης χώρας, θα είχε κάθε δικαίωμα να σκαρώσει όποια αλήθεια ήθελε, όποιον μύθο τον ικανοποιούσε. Αλλωστε πολλοί είναι οι συγγραφείς που επέλεξαν να γράφουν για να ζουν την πραγματικότητα που θα ήθελαν. Δεν θέλησαν, όμως, να γίνουν πρωθυπουργοί…
