Η Ελλάδα, λοιπόν, όχι μόνο «έχει επιστρέψει» στην οικονομία, αλλά από παράδειγμα προς αποφυγή έχει γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε μια Ευρώπη που ταλανίζεται από την οικονομική αβεβαιότητα. Δεν είναι μόνο τα πλεονάσματα και η μείωση του χρέους. Είναι οι αυξανόμενες επενδύσεις, η μείωση της ανεργίας σε προ κρίσης επίπεδα και η σταθερή -δυστυχώς, όμως, αργή- σύγκλιση των αποδοχών με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Ελλάδα μπαίνει για πρώτη φορά στην Ιστορία της δυναμικά στο παγκόσμιο ενεργειακό παιχνίδι, κάτι που αυτονόητα φέρνει και την αναβάθμιση του γεωπολιτικού της ρόλου. Η έλευση πολλών υπουργών των ΗΠΑ, οι συμφωνίες για έρευνες υδρογονανθράκων και ο «κάθετος διάδρομος» για την παροχή αμερικανικού φυσικού αερίου LNG στην Ανατολική Ευρώπη αποδεικνύουν ότι οι σχέσεις Αθήνας – Ουάσιγκτον έχουν εισέλθει σε μια νέα, πολλά υποσχόμενη, εποχή.
Η Ελλάδα προχωράει με ταχύτητα στον ψηφιακό μετασχηματισμό των δημόσιων υπηρεσιών και γίνεται μοντέλο για χώρες όπως η Γερμανία, γίνεται κόμβος για data centers και «γεννά» start up επιχειρήσεις νέων ανθρώπων.
ΥΠΑΡΧΕΙ, βέβαια, και η άλλη Ελλάδα. Με πολλά προβλήματα. Μια χώρα που ακόμα δεν έχει καταφέρει να φτιάξει μια σύγχρονη σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας-Θεσσαλονίκης, παρά την τραγωδία των Τεμπών και δεν έχει προχωρήσει τα αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία, παρά την καταστροφή του Daniel. Μια χώρα στην οποία ακόμα οι πολίτες πληρώνουν «γρηγορόσημο» στις δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν ψηφιοποιηθεί, αλλά και κάποιοι αντιδρούν για τον αυτονόητο μετασχηματισμό των ΕΛΤΑ σε μια εποχή που έχει εξαλειφθεί η αλληλογραφία.
ΜΙΑ χώρα που πρέπει να συστήσει ειδικό σώμα αστυνομίας για την παραβατικότητα στα δημόσια πανεπιστήμια, για τη βία των ανηλίκων, για την ασφάλεια στα μέσα μεταφοράς, για την παράνομη οπλοκατοχή στην Κρήτη, για τις ελληνικές και ξένες μαφίες, για τα άβατα των Ρομά.
ΜΙΑ χώρα όπου τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταστροφολογούν για τα πάντα όλα και εργαλειοποιούν τα πάντα όλα, μπας και αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, ενώ παραμένουν κολλημένα στις ιδεοληψίες του παρελθόντος και δεν διαθέτουν εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
ΑΣ σκεφτούμε, λοιπόν, πού ήμασταν πριν από έξι χρόνια και πού είμαστε τώρα. Γιατί το 2019 ταλαιπωριόμασταν σε ανούσιες ουρές για ένα δημόσιο έγγραφο, δεν είχαμε Κτηματολόγιο και Δασικούς Χάρτες, οι συντάξεις είχαν λίστα αναμονής τρία χρόνια, τα νοσοκομεία είχαν να ανακαινιστούν για δεκαετίες, είχαμε μια χρεοκοπημένη ΔΕΗ που τώρα πρωταγωνιστεί στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν είχαμε -μόνο εμείς και η Κούβα- μη κρατικά πανεπιστήμια, οι Ενοπλες Δυνάμεις είχαν μείνει πίσω στον ανταγωνισμό με την Τουρκία και δεν διαθέταμε χώρους για να αποθηκεύσουμε ούτε το φυσικό αέριο που καταναλώναμε.
ΝΑΙ, προφανώς η ακρίβεια και οι κυβερνητικές αστοχίες σε πολλά θέματα δημιουργούν αντιδράσεις. Η πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύει ότι η Ελλάδα έχει κάνει πάρα πολλά βήματα προς τα εμπρός από το 2019 έως σήμερα. Προφανώς και μένουν πάρα πολλά ακόμα να γίνουν, αλλά η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να πάει τη χώρα ακόμα πιο μπροστά παραμένει αδιαμφισβήτητα η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.
