Αλέξης Τσίπρας: «Μωρέ, τι είναι πάλι τούτο;»

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της τη θυμήθηκα τώρα, διαβάζοντας την αναγγελία παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και την προαναγγελία της ιδρύσεως νέου δικού του κομματικού φορέα.

«Μωρέ, τι είναι πάλι τούτο;» διερωτήθηκα και εγώ. Διότι η δήλωση Τσίπρα περισσότερα νέα ερωτήματα δημιουργεί παρά απαντά στα ήδη πολλά σημερινά αλλά και από το πρόσφατο παρελθόν υπάρχοντα.

1. Δήλωση Τσίπρα: «Μετά από 16 χρόνια στη Βουλή ως βουλευτής, αρχηγός κόμματος, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρωθυπουργός έλαβα μία απόφαση συνείδησης, να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα». Στοιχειώδες ερώτημα: Τώρα, μετά από 16 χρόνια, ξύπνησε αιφνιδίως η συνείδησή του και όχι όταν ήταν αρχηγός κόμματος, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρωθυπουργός;

2. Δήλωση Τσίπρα: «Παραιτούμαι γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να διατηρήσω το αξίωμα του βουλευτή, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται, όταν αισθάνομαι ότι η συμμετοχή μου, με την ειδική συνθήκη μάλιστα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν». Στοιχειώδη ερωτήματα: Τώρα το κατάλαβε και ποιος φταίει για το γεγονός ότι πράγματι η συμμετοχή του δεν προσέφερε τίποτε ουσιαστικό καθώς επί δυόμισι χρόνια δεν έλαβε ούτε μία φορά τον λόγο, κρυπτόμενος στα ορεινά έδρανα της Βουλής; Υποθέτω ότι θα διατηρήσει όμως τα πολλά και σημαντικά προνόμια ως πρώην πρωθυπουργός (δωρεάν γραφεία, προσωπικό, φρουρές, αυτοκίνητα κ.λπ.) και δεν θα παραιτηθεί και από αυτά.

3. Δήλωση Τσίπρα: «Παραιτούμαι γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν». Στοιχειώδη ερωτήματα: Πόσο δικαιούται ένας πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος να χαρακτηρίζει «δημοκρατικά απογυμνωμένη» μια Βουλή που έχει δημοκρατικά εκλεγεί και να υποστηρίζει ότι δεν επιτελεί τον συνταγματικό ρόλο της; Με ποιο δικαίωμα απονομιμοποιεί τη Βουλή και τον θεσμικό της ρόλο και πού οδηγεί αυτή η λογική του πιο ακραίου λαϊκιστικού αντισυστημισμού;

4. Δήλωση Τσίπρα: «Παραιτούμαι όμως από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παραιτούμαι από την πολιτική δράση. Εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης. Οχι για να καθοδηγήσω από τα πάνω, αλλά για να αφουγκραστώ καλύτερα την κοινωνία και τις ανάγκες της. Απελευθερωμένος από αξιώματα, δεσμεύσεις και μηχανισμούς που δεν μπορούν πια να την εκφράσουν». Στοιχειώδη ερωτήματα: Ποιος τον εμπόδισε να έχει ως βουλευτής πολιτική δράση, ποιος του είπε να κάθεται πλήρως άφωνος στα ορεινά έδρανα και τι εννοεί ως «κοινωνική δράση» αντί της πολιτικής δράσης, που είναι το κύριο έργο ενός πολιτικού; Τι τον εμπόδιζε έως τώρα ως εν ενεργεία βουλευτή και πρώην πρωθυπουργό, με ειδικές μάλιστα ως εκ τούτου προνομίες, να αφουγκράζεται την κοινωνία και τις ανάγκες της;

5. Δήλωση Τσίπρα: «Ζητείται ελπίς… Μέσα από τις πράξεις που αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι… Δεν πιστεύω σε μεσσίες, ούτε σε κομματικές κατασκευές εργαστηρίου. Πιστεύω όμως στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συνολικά για κοινωνική δικαιοσύνη. Πιστεύω στη βούληση και τις πράξεις των πολλών. Με αυτούς, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους είμαι αποφασισμένος να συναντηθώ».

Στοιχειώδη ερωτήματα: Ως τι θα συναντηθεί με όλους αυτούς; Αν όχι ως μεσσίας, ως τι, ως απλός εργάτης της κοινωνικής δικαιοσύνης; Δεν σημαίνουν οι διατυπώσεις αυτές ότι ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος με τον ίδιο ως σωτήρα να ενσαρκώνει τον ρόλο του αυτόκλητου μεσσία; Με τη διατύπωση «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» δεν επαναφέρει τις γνωστές ανοησίες περί του ηθικού πλεονεκτήματος του ίδιου και των πρώην φίλων του; Και δεν θα ήταν προτιμότερο να μην αναφέρεται σε «κομματικές κατασκευές εργαστηρίου» όταν ο ίδιος είναι γνήσιο τέκνο κομματικού σωλήνα;

6. Δήλωση Τσίπρα: «Η λεηλασία της πατρίδας μας από ένα καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς που γεννά ανισότητες και αδικία δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αν δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε». Στοιχειώδη ερωτήματα: Δεν υιοθετεί εδώ ο κ. Τσίπρας με τα περί λεηλασίας και γενικευμένης διαφθοράς τα συνθήματα της αντισυστημικής άκρας Αριστεράς και άκρας Δεξιάς καθώς και αυτά αντισυστημικών κινημάτων τύπου Καρυστιανού περί γενικής σήψης του σύμπαντος; Και καθώς όλοι οι άλλοι είναι ιδιοτελείς, θα τεθεί ο ίδιος, ως αυτοανακηρυσσόμενος ανιδιοτελής, επικεφαλής της «αλλαγής που όλοι εμείς προσδοκούμε»;

«Ισως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες», προσθέτει ο κ. Τσίπρας. Χωρίς να δίνει εξηγήσεις για το γεγονός ότι ήδη τα έχει κάνει ο ίδιος πολλές φορές θάλασσα στο πρόσφατο παρελθόν.

Και για να τελειώνουμε: «Μερικοί έχουν το χάρισμα να συμπιέζουν μια τεράστια ποσότητα λέξεων στην πιο ελάχιστη ποσότητα σκέψης». Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το έχει πει.