«Το θέμα είναι να φαίνεται σαν να είμαι ο άνθρωπος που τα έχει ζήσει», του εξήγησε, δηλαδή ότι θα πρέπει να πετύχει τη μεταφορά των λόγων ενός άλλου ανθρώπου σαν να ήταν ο ίδιος. Εμείς πάλι θα λέγαμε πως μάλλον ήταν μια περιττή εξήγηση προς τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει τις ικανότητές του στην υποκριτική.
Αλλωστε, ένα πολιτικό σχόλιο που ακουγόταν ως αστείο αλλά δεν ήταν, και το οποίο συνόδευε τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή ήταν ότι προσπαθούσε να μιμηθεί τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου. Ηταν τόσο εμφανής η προσπάθειά του, που έκανε ακόμα και μετριοπαθή στελέχη του ΠΑΣΟΚ να εκρήγνυνται: «Βάζει πίσω του πράσινο φόντο και επιχειρεί να μιμηθεί τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό δεν κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ», έλεγε γνωστό στέλεχος του κινήματος. Θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και τώρα. Το γεγονός ότι επέλεξε μπλε φόντο για το εξώφυλλο του βιβλίου του δεν τον φέρνει πιο κοντά στους φιλελεύθερους ψηφοφόρους και στο Κέντρο. Παρομοίως και η προσπάθειά του να υποδυθεί έναν αναγεννημένο, διαφορετικό Τσίπρα δεν πρόκειται να πείσει και πολλούς.
Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν μπορεί κάποιος να επιδιώκει διαφορετικό αποτέλεσμα, κάνοντας ακριβώς τα ίδια με αυτά που έκανε. Ο Αλέξης Τσίπρας του 2015 είναι ίδιος με τον Αλέξη Τσίπρα του 2025, όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά επειδή το αποκαλύπτει ο ίδιος κάθε φορά που κάνει μια δημόσια τοποθέτηση. Δεν έχει αλλάξει η ρητορική του, δεν έχουν αλλάξει τα επιχειρήματά του, διατηρεί τον ίδιο στείρο, ισοπεδωτικό λόγο και το αφήγημά του έχει την ίδια αρχή, μέση και τέλος: Φταίνε οι άλλοι, όχι εγώ.
Εν κατακλείδι, το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ότι δεν έχει να πει κάτι νεότερο, αλλά ότι δεν έχει να πει τίποτα νέο.
