«Με λένε Στέφανο» – και πώς αλλιώς;

Μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ τα «προγνωστικά» διέκριναν τάσεις ανατροπής και «μαγικές» ιδιότητες στα σενάρια με βάση το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Δεν χρειάστηκαν οι δεύτερες εκλογές για να επιβεβαιωθεί η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέβη στις κάλπες του 2019 και άργησε τέσσερα χρόνια για να γίνει ορατή στα μάτια των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κουμουνδούρου και στα πέριξ η διαφορά 20 μονάδων από τη Νέα Δημοκρατία ισοπέδωσε κάθε εναπομείνασα αυταπάτη και δρομολόγησε εξελίξεις, που ακόμη δεν γνωρίζουμε το βάθος και τη διάρκειά τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας παραμέρισε- παραιτήθηκε δηλαδή από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας- και άνοιξε το παιχνίδι της διαδοχής του, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο χειρότερο σημείο της διαδρομής του- από τότε που άρχιζε να καλπάζει στις δημοσκοπήσεις και να πλησιάζει το Μέγαρο Μαξίμου. Μέσα στο καλοκαίρι -μετά την παραίτηση Τσίπρα και την εμφάνιση των υποψηφιοτήτων- η όποια κινητοποίηση των άμεσα ενδιαφερόμενων δεν συνδέθηκε με διακριτά γεγονότα. Δεν γύρισε κάποια ημέρα η κοινωνία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κοιτάξει προς την Κουμουνδούρου- ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν βέβαια αναμενόμενο, άρχισε να ξεδιπλώνει με ταχύτητα το χαλί της επανεκκίνησης.

Τον περασμένο Απρίλη ο Στέφανος Κασσελάκης άφηνε πίσω την Αμερική και την καριέρα του για να μπει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ (σε μη εκλόγιμη θέση) αποδεχόμενος πρόταση του Αλέξη Τσίπρα. Η υποψηφιότητά του πέρασε εν πολλοίς κάτω από τα ραντάρ- έδωσε ωστόσο κάποιες συνεντεύξεις, συμμετείχε σε προεκλογικές εκδηλώσεις, συνάντησε κόσμο και προφανώς άρχισε να τεστάρει τις δυνάμεις του. Προχθές από την Κρήτη δήλωσε «κουζουλός»- «είναι οι κουζουλοί, όπως είχε πει ο Καζαντζάκης, που κάνουν την Κρήτη ξεχωριστή», είπε στο κοινό του στα Χανιά εγκαινιάζοντας την προεκλογική του εκστρατεία ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Κασσελάκης κατάφερε να ταράξει τα νερά (και όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ), να κάνει μια «έξυπνη» είσοδο στην πολιτική σκηνή, να γίνει talk of the town και να προκαλέσει συζητήσεις και ερωτήματα του τύπου «ήρθε για να μείνει;». Είναι αναμφισβήτητα ένα φρέσκο πρόσωπο, χωρίς ξύλινο λόγο, με διάθεση να αξιοποιήσει κάθε σύγχρονη επικοινωνιακή δυνατότητα- ένα πρόσωπο που «ξεφεύγει» από το κουτάκι με τα … συνήθη θαύματα στο κόμμα του και αλλού. Το «με λένε Στέφανο…» βέβαια δεν λύνει τις απορίες- ειδικά των στελεχών στο κόμμα του, που δεν έχουν για τον Κασσελάκη την ίδια γνώμη που έχει ο συντοπίτης του από τα Χανιά, Παύλος Πολάκης. Μπορεί ο Νίκος Φίλης να συμφωνεί με τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας αλλά δεν έχει την ίδια πολιτική διαδρομή με τον κ. Κασσελάκη, ούτε … ομνύει στους πολιτικούς του instagram με την ίδια ευκολία, που ίσως υποδεχθούν τον «με λένε Στέφανο» τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας στην Κουμουνδούρου.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Κασσελάκης κατάφερε να εμφανιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ όταν οι “μετοχές” του κόμματος ήταν και είναι χαμηλά. Και κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η δύναμη και η δυναμική του δεν έχουν ακόμη μετρηθεί. Κανείς και καμιά δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα της υποψηφιότητάς του. Μπορεί ωστόσο να συμπεράνει κάποιος ότι στην εποχή μας, η δύναμη της εικόνας και οι fast track διαδικασίες οδηγούν στο να εκτοξεύσουν υποψηφιότητες και να αλλάξουν τα δεδομένα χρόνων. Δεν χρειάζεται πλέον η κομματική διαδρομή για να εκλεγείς και να ανέβεις τα σκαλιά της ηγεσίας; Όχι, διότι έχει συμβεί και σε άλλες χώρες. Ήρθε για να μείνει ο κ. Κασσελάκης; Μένει να αποδειχθεί. Και ίσως πολύ πιο σύντομα, απ’ όσο νομίζουμε…