Πού είναι η αντιπολίτευση;

Ακόμα και το 1974, όταν εμφανίστηκε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ως τρίτο κόμμα αλλά με ισχυρό ποσοστό της τάξεως του 13,5%, με δεύτερο κόμμα την Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου (20%), όλοι ήξεραν ότι… ήταν στον δρόμο προς την εξουσία. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, κατ’ αναλογίαν, τη δεκαετία του 2010.

Σήμερα συμβαίνει το εντελώς παράλογο και ανορθόδοξο στα νεότερα πολιτικά χρονικά της χώρας, το δεύτερο συστημικό κόμμα να υποχωρεί, αντί να ανεβαίνει, ενώ η κυβέρνηση διανύει τον έκτο χρόνο της και φυσικά έχει υποστεί μια ξεκάθαρη φθορά περί τις δέκα μονάδες αν πιστέψουμε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Τρίτο δε κόμμα (αλά ΠΑΣΟΚ 1974) που να ’ρχεται δεν υπάρχει, γιατί απλά δεν είμαστε σε εποχή ακραίας κοινωνικής αναταραχής ώστε η Ζωή να πάρει τη θέση του Τσίπρα.

Μια απλή και ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το φαινόμενο «μονοκομματικής μονοκρατορίας», που κανένας υγιώς σκεπτόμενος πολίτης δεν θέλει, εκτός αν είναι κυβερνητικός παράγων ή έχει τα συμφέροντά του ακουμπισμένα εκεί, είναι ότι λείπει το πρόσωπο. Οτι, δηλαδή, δεν κάνει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, άρα δεν εμπνέει τους πολίτες για να τον θεωρήσουν ως τον επόμενο κυβερνήτη της χώρας.

Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η εξήγηση αυτή δεν είναι επαρκής, ίσως είναι πιο σύνθετη και πιο δύσκολη από το ξεκάθαρο «φταίει ο αρχηγός». Φυσικά αν ο Ανδρουλάκης ήταν «αστέρι» και πέταγε φωτιές στο λέγειν, τη σκηνική του παρουσία, αλλά και την ικανότητα σύνθεσης προσώπων και ιδεών, ασφαλώς και θα είχαμε μιαν άλλη εικόνα σήμερα.

Νομίζω όμως ότι το ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει τελειώσει και ακόμα και να βρεθεί ως διά μαγείας ένας «καταπληκτικός» νέος αρχηγός θα δυσκολευτεί να πάρει μπροστά και να ξανανιώσει. Αν θέλετε, ακόμα και οι μισοί ψηφοφόροι του στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές που πήγαν και ξαναψήφισαν τη «σίγουρη ήττα» που ήταν ο νυν αρχηγός του… κάτι άλλο είχαν στον νου τους. Σεβαστή η ψήφος του καθενός, αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ, αν δεν είσαι μέρος ενός κομματικού μηχανισμού και σε ενδιαφέρει η καρέκλα σου και τα στενά συμφέροντά σου, πώς ξαναψηφίζεις κάποιον πολιτικό που έχει δοκιμαστεί με μηδενικά αποτελέσματα. Και η πιο τρανή απόδειξη είναι ότι από τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ και μετά το φθινόπωρο οι μετρήσεις το δείχνουν μόνο κάτω.

Αρα, λοιπόν, όλο το πακέτο με το αμπαλάζ αυτό του τύπου… «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια», με φόντο είτε τον Σκανδαλίδη, είτε τις νεότερες (και στις αρχές πιο φρέσκες) φάτσες που εμφανίζονται ασθμαίνοντας καθημερινά στα κανάλια, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την κατάρρευση, μήπως τελικώς δεν είναι διόλου ελκυστικό και δεν οδηγεί πουθενά;

Πηγαίνοντας παρακάτω, στην Αριστερά, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με καταλύτη ένα φαιδρό άτομο που εμφανίστηκε ως εναλλακτική του Τσίπρα αρχικά -αλλά και του ίδιου του «μεγάλου αντιπάλου» Μητσοτάκη- νομίζω ότι αποτελείωσε για πολλά χρόνια την περίπτωση συγκρότησης μιας σοβαρής αριστερόστροφης αντιπολίτευσης. Απόδειξη ότι όποιος εξ αριστερών θέλει να ξεσπάσει και να διαμαρτυρηθεί στην κυβέρνηση πήγε στην Κωσταντοπούλου που το κάνει καλύτερα και όποιος επιθυμεί το ίδιο από δεξιά βολεύεται με λίγο από Βελόπουλο, το κόμμα των παπάδων, την πιο λογική Λατινοπούλου.

Αναζητώντας τα αίτια που δεν έχουμε αντιπολίτευση και εστιάζοντας στο ΠΑΣΟΚ, θεωρώ ότι ο βασικός λόγος που την πάτησε και δεν μπορεί να σταθεί είναι ότι το κόμμα αυτό και ειδικά ο ιστορικός του ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου γαλούχησε το κοινό του για χρόνια με αυταπάτες και λαϊκίστικα πολιτικά ψεύδη. Ο μέσος Πασόκος μέχρι το μνημόνιο πίστευε ότι και «λεφτά υπάρχουν» και οι θεωρίες περί υποθήκευσης του μέλλοντος με αλόγιστες κρατικές δαπάνες ανήκουν στην «Επάρατο Δεξιά». Οταν ήρθε λοιπόν η ώρα του λογαριασμού και της κρίσης με τα μνημόνια -για τα οποία φυσικά και δεν ευθύνεται μόνο το ΠΑΣΟΚ- τους έπεσε… κάπως βαρύ να καταλάβουν ότι έπρεπε να πάει ο γιος του αρχηγού Ανδρέα, ο ΓΑΠ, στο Καστελόριζο και να κηρύξει και επισήμως την έναρξη της φτώχειας και της χρεοκοπίας. Κι έτσι οι πράσινοι ψηφοφόροι έφυγαν προς άλλους λαϊκιστές στα αριστερά.

Σε κάθε περίπτωση, σήμερα η χώρα δεν έχει αντιπολίτευση, υπό την έννοια ότι κανένα από τα κόμματα που στέκονται απέναντι από την κυβέρνηση δεν παράγει σοβαρή κριτική, καταρχήν, αλλά ούτε και επεξεργασμένες προτάσεις διακυβέρνησης. Εδώ δεν μπόρεσαν να ασκήσουν συγκροτημένη και πειστική κριτική για τα Τέμπη και το ’ριξαν στα ξυλόλια, φανταστείτε να τους ζητηθεί να μιλήσουν για κυβερνητικό πρόγραμμα.

Και αν κάποιος θεωρεί ότι τα media κάνουν αντιπολίτευση έχει μπερδέψει τον ρόλο τους, γιατί απλά τα media ασκούν κριτική, αλλά δεν πολιτεύονται, γι’ αυτό και δεν αποτελούν λύση για τη χώρα.