ΣΥΡΙΖΑ: H κυριαρχία Τσίπρα και το στοίχημα των εντυπώσεων για το Συνέδριο

Ήγγικεν για τον ΣΥΡΙΖΑ η ώρα της διεξαγωγής του τρίτου συνεδρίου του. Εν τω μέσω “ανάτασης” για τη δημοσκοπική φθορά της κυβέρνησης αλλά και αναγκαίων εσωκομματικών συμβιβασμών, προκειμένου να οδηγηθεί το κόμμα – όσο γίνεται συντεταγμένα και ενωτικά− στο συνέδριό του.

Διαφωνίες

Είναι δεδομένες οι διαφωνίες των δύο πλευρών: Η πλειοψηφία συντάσσεται με τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα τόσο για εκλογή προέδρου όσο και Kεντρικής Eπιτροπής από τη βάση του κόμματος, ενώ η μειοψηφία (“Ομπρέλα”) διαφωνεί επί της αρχής με τις προεδρικές προτάσεις και μέμφεται ανοιχτά και σε κάθε ευκαιρία τον πρόεδρο για μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγοκεντρικό κόμμα, με κατάργηση λογοδοσίας και αλλοίωση της φυσιογνωμίας του.

Διευκρίνισις: Όπου ” πλειοψηφία” δεν λογίζονται στην παρούσα συγκυρία μόνο οι παραδοσιακοί “προεδρικοί” (Κίνηση Μελών), αλλά όλες οι λοιπές εσωκομματικές Τάσεις (Γέφυρα, ΡΕΝΕ, Πασοκογενείς, ΔΗΜΑΡ) που συνασπίστηκαν λίγες μέρες πριν από το συνέδριο και ένωσαν δυνάμεις απέναντι στην “Ομπρέλα”, με κοινό “ναι” στις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα για “άνοιγμα” του κόμματος στη βάση αλλά και τη “διεύρυνσή” του, πρακτική τε και ιδεολογική.

Για τη μειοψηφία, παραμένει casus belli (τρόπον τινά ) η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ διά του Αλέξη Τσίπρα προς το Κέντρο και επιμένουν ότι τίθεται ζήτημα ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος: Δεν είναι κεντροαριστερό, κεντρώο, σοσιαλδημοκρατικό, αλλά “αριστερό”.

Έχει περάσει πολλές τέτοιες εσωκομματικές φουρτούνες την τελευταία τριετία ο κ. Τσίπρας και συζητήσεις επί συζητήσεων για το ιδεολογικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος έχει θέσει καθαρά το περίγραμμά του: Μεσαίος χώρος, Κεντροαριστερά και Αριστερά, το κομμάτι που κάλυπτε εν πάση περιπτώσει το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, πριν από την κατακρήμνισή του και την κάλυψη του κενού από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προκειμένου να “γλιτώσει” τις εσωκομματικές μουρμούρες κατά καιρούς, έχει εφεύρει διάφορα ρητορικά τεχνάσματα, από τα οποία δεν απουσιάζει ποτέ ο όρος “Αριστερά”, όταν τουλάχιστον απευθύνεται σε εσωκομματικό κοινό. Το αυτό πράττει και τώρα, μιλώντας για τη “σύγχρονη Αριστερά”, όπου εμπεριέχει στις αναλύσεις του και τον “ρεαλισμό”.

Προσφάτως πάντως, την Πέμπτη, στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ , όπου και εκεί επαναδιατυπώθηκαν οι διαφωνίες της “Ομπρέλας” για τις αποφάσεις του προέδρου, ο Αλέξης Τσίπρας επανήλθε στο κλίμα της πρώτης του δήλωσης το βράδυ των εθνικών εκλογών του 2019: Έχω ιστορικό χρέος να αλλάξω τον ΣΥΡΙΖΑ. Λίγες μέρες πριν είχε “δανειστεί” από τον Γιώργο Παπανδρέου το κεντρικό του προεκλογικό σύνθημα: “Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”.

Εύληπτο το μήνυμα του κ. Τσίπρα. Ουδείς καμώνεται (εντός του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον) ότι δεν το έχει καταλάβει: Το κόμμα στρίβει προς το Κέντρο και επιχειρεί διεύρυνση. Θεωρητικώς, αμφίπλευρη. Εξάλλου, ποντάροντας σε εξευμενισμό των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης, που του γύρισαν την πλάτη και στήριξαν τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει πυκνώσει τις αναφορές του για την ανάγκη στήριξής της αλλά και τις αυτοκριτικές του διαπιστώσεις για άδικη και επιβαρυμένη φορολόγησή της.

Συσχετισμοί

Τα δεδομένα έχουν ως εξής για τον ΣΥΡΙΖΑ έως και το συνέδριο. Ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε οι εσωκομματικές εκλογές για εκλογή προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής να πραγματοποιηθούν στις 15 Μαΐου. Δικαίωμα ψήφου στην κάλπη για εκλογή προέδρου θα έχουν όσοι εγγράφονται ακόμα και ανήμερα της ψηφοφορίας. Για την εκλογή Κεντρικής Επιτροπής δεν δίνεται το ίδιο δικαίωμα. Ψηφίζουν όσοι είχαν εγγραφεί έως τις 21 Μαρτίου. Πρόταση “συμβιβαστική”, που κατέθεσε ο ίδιος, σε ένδειξη καλής (συντροφικής) θέλησης. Η κάλπη για να αποφασιστεί αν εγκρίνεται η πρότασή του θα στηθεί την τρίτη ημέρα του συνεδρίου, ήτοι το Σάββατο 16 Απριλίου.

Οι εσωκομματικοί συσχετισμοί έχουν κριθεί υπέρ Αλέξη Τσίπρα, όπερ ομολογεί προφανώς και η “Ομπρέλα”. Το ποσοστό επικράτησής του είναι συντριπτικό μεν, αλλά το στοίχημα του ίδιου δεν ήταν να “πάρει” το συνέδριο. Ήταν δεδομένη εξαρχής η κυριαρχία του. Το στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα ειδικώς και τον ΣΥΡΙΖΑ γενικώς είναι ο αριθμός των μελών που θα προσέλθουν να τον ψηφίσουν στις κάλπες της 15ης Μαΐου. Και τούτο γιατί “μετριέται” σε επίπεδο εντυπώσεων με τις αντίστοιχες εσωκομματικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ πρόσφατα και της Ν.Δ. Η “γραμμή άμυνας” του ΣΥΡΙΖΑ ως προς αυτό είναι πως είναι προϋπόθεση για δικαίωμα ψήφου στην ψηφοφορία για εκλογή προέδρου να είναι κάποιος μέλος του κόμματος και όχι “φίλος ή περαστικός”. Αυτό δεν αλλάζει, πάντως, το ότι θα μετρήσει ο αριθμός για να κερδίσει, ή όχι, τις εντυπώσεις.

*Αναδημοσίευση από το ΚΕΦΑΛΑΙΟ που κυκλοφορεί

πηγή άρθρου και φωτογραφίας: https://www.capital.gr