Δεν μας σώζει ο Αλέξης

Αυτά τα οποία παρακολουθούμε σήμερα είναι τα απόνερα της απίστευτης επιχείρησης εξαπάτησης της κοινής γνώμης για τα Τέμπη. Είναι η κρίση του πολιτικού συστήματος η οποία προκλήθηκε και εκδηλώνεται με τα αλλεπάλληλα ποικίλης έντασης εγκεφαλικά επεισόδια στα θεσμικά κόμματα.

Κατ αρχήν φυσικά στην κυβέρνηση. Είναι και τα πιο σοβαρά. Δημόσιες προτροπές υπουργών για την ικανοποίηση κλαδικών αιτημάτων δίνουν εικόνα διάλυσης. Πολύ περισσότερο όταν το Μαξίμου όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά αναγκάζεται να τα αποδεχθεί παραπέμποντας την ικανοποίηση τους στην έκθεση της Θεσσαλονίκης. Ο πρωθυπουργός μοιάζει να χάνει τον έλεγχο των υπουργών του και βέβαια δεν αποτελεί απάντηση να κρατά μούτρα και να μην πραγματοποιεί την προγραμματισμένη επίσκεψη στο υπουργείο υγείας.

Πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία δεν είναι σαφές. Στα ρεπορτάζ υποστηρίζεται πώς η αύξηση στους ένστολους δόθηκε σαν ικανοποίηση προς τον Δένδια ο οποίος δεν είδε με καλό μάτι την προαγωγή των Χατζηδάκη και Πιερρακάκη. Το «νέο ξεκίνημα» που επιχείρησε η κυβέρνηση με τον ανασχηματισμό, προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές των Τεμπών, φαίνεται ότι ανέτρεψε τις εσωκομματικές ισορροπίες. Αλήθεια ή όχι, οι αυξήσεις στους στρατιωτικούς ξεκίνησαν το γαϊτανάκι. Γιατί αυτοί και όχι οι υπόλοιποι ένστολοι; Κι από τη στιγμή που η κυβέρνηση απαντά θετικά, χωρίς αμφιβολία θα ακολουθήσουν και άλλοι. Γιατί οι ένστολοι και όχι οι υγειονομικοί; Και γιατί όχι οι εκπαιδευτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες… ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αν η κυβέρνηση δεν ελέγξει τα πράγματα, πολύ εύκολα μπορεί να οδηγηθούμε σε εκτροχιασμό. Το ένα φέρνει το άλλο μάλιστα. Μια γενικευμένη κοινωνική αναταραχή προκαλεί πολιτικές εξελίξεις, ίσως και πρόωρες εκλογές και μετά Κύριος οίδε πού θα καταλήξουμε.

Φυσικά δεν αποτελεί καμία παρηγοριά το ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση παραπατά, σκουντουφλά και η αντιπολίτευση. Το αντίθετο, τουλάχιστον για εμάς τους πολίτες. Απλώς γίνεται φανερό ότι δεν έχουμε μπροστά μας εναλλακτική λύση.

Στο ΠΑΣΟΚ μια λάθος κίνηση του Ανδρουλάκη, η παραπομπή της κ. Μπατζελή στο πειθαρχικό, ήταν αρκετή για να βγάλει στην επιφάνεια όλη την μιζέρια που κουβαλά το κόμμα. Ο ένας εναντίον του άλλου χωρίς το παραμικρό πολιτικό επιχείρημα: γιατί παρέπεμψες την τάδε και όχι τον δείνα; Φαρσοκωμωδία. Όσο για τον Σύριζα, καμία έκπληξη. Με τον Πολάκη στο 43% ήταν μόνο ζήτημα χρόνου για να εκδηλωθεί η κρίση. Η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει υπαρξιακού χαρακτήρα καθώς αφορά τη στρατηγική φυσιογνωμία του κόμματος. Αν θα το πάνε μέχρι τέλους ή αν η σύγκρουση θα πάρει αναβολή μένει να φανεί.

Ας μην κρυβόμαστε πάντως πίσω από το δάκτυλο μας. Η κρίση στην αντιπολίτευση, πέραν όλων των άλλων αντανακλά και ένα βασικό πρόβλημα: την απουσία εκείνης της ηγετικής φυσιογνωμίας η οποία θα μπορούσε να εκφράσει μια καινούργια εθνική στρατηγική και να ενώσει τον κόσμο της κεντροαριστεράς.

Αυτό το κενό βλέπει ο Αλέξης Τσίπρας και παίρνει θέση για την επόμενη ημέρα. Για την ώρα ασχολείται με το rebranding. Δίνει διαλέξεις ενώ έκανε και μια «βαρυσήμαντη» παρέμβαση για την εξωτερική πολιτική. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για επιμέρους αστοχίες ή αφόρητες αριστερές κοινοτυπίες. Τι εννοεί για παράδειγμα όταν ζητά την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στην Ανατολική Μεσόγειο; Γιατί δεν έκανε την παραμικρή αναφορά-και αυτοκριτική- για την καταστροφική στάση της χώρας στο Κραν Μοντανά για το Κυπριακό; Και τι σημαίνει να πάψουν μας θεωρούν δεδομένους οι ΗΠΑ και να δημιουργήσουμε σχέσεις «αμοιβαίου σεβασμού και οφέλους». Η δική του κυβέρνηση δεν ξεκίνησε την διεύρυνση της στρατιωτικής συνεργασίας; Τότε τι είδους σχέσεις είχαμε;

Όμως περισσότερο προβληματικός είναι ο πυρήνας της σκέψης του για την εξωτερική πολιτική και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Ο Τσίπρας ασκεί κριτική στην κυβέρνηση επειδή στήριξε χωρίς επιφυλάξεις την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ για την Ουκρανία. Εμάς, είναι το επιχείρημα του, δεν μας απειλεί η Ρωσία όπως απειλεί την Πολωνία ή την Λιθουανία.

Θα έπρεπε λοιπόν να διατηρήσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία να αποφύγουμε να μπούμε στη θέση του «δεδομένου και πρόθυμου συμμάχου». «Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, λέει χαρακτηριστικά, θα ήταν λογική για όσους κατοικούν στη Βαρσοβία ή τη Βαλτική, όχι όμως για μας που κατοικούμε στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο». Μοιάζει λογικό μέχρι τη στιγμή που θα αντικαταστήσει κανείς την Ρωσία με την Τουρκία. Τότε, όταν θα ζητήσουμε δηλαδή όπως ζητάμε την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, θα μας απαντήσουν εμάς δεν μας απειλεί η Τουρκία γιατί να χαλάσουμε τις σχέσεις μας ή να σταματήσουμε να την εφοδιάζουμε με όπλα; Ήδη μας το λένε φυσικά, αν ωστόσο θέλουμε να επηρεάσουμε την ευρωπαϊκή πολιτική, όπως είναι ο μείζον στόχος μας, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η συνέπεια.

Στην πραγματικότητα η λογική Τσίπρα είναι το αριστερό ανάλογο της συναλλακτικής εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ. Ο Νίκος Μαραντζίδης, ο οποίος υπήρξε στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα, ασκώντας κριτική στον Νίκο Ανδρουλάκη είχε χρησιμοποιήσει μια πολύ επιτυχημένη έκφραση. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, έγραψε, έχει μια μεγάλη δυσκολία «να συναντηθεί με τον κόσμο των ιδεών». Στην πραγματικότητα αυτή ακριβώς τη δυσκολία έχει ο Τσίπρας. Να συναντηθεί με τον κόσμο των ιδεών της φιλελεύθερης, ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας όπως αυτή εκφράστηκε, με πολλά λάθη και χτυπητές αντιφάσεις, από το ΠΑΣΟΚ, ιδίως από τη δεκαετία του 90 και μετά. Κι όσο rebranding και αν κάνει αυτό δεν κρύβεται.