Με πόσες «Δήμητρες» θα αγοράζεις αυτοκίνητο;

Κάποιοι ρίχνουν πάλι στο προεκλογικό τραπέζι το σενάριο των κλειστών τραπεζών και του εθνικού νομίσματος. Με πόσα κιλά «Δήμητρες» θα πλήρωνες το νέο σου αυτοκίνητο;

Όσο και να προσπαθείς στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγεις τον Μαρξ ως την αρχή των πάντων.

Τον Καρλ τον Μαρξ, ο οποίος είχε πει το περίφημο ευφυολόγημα ότι “η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως τραγωδία, την δεύτερη ως φάρσα”.Και στην περίπτωση του Γιανη του Βαρουφάκη, αφού αποφύγαμε την τραγωδία, φαίνεται ότι βρισκόμαστε πλέον στην δικαιοδοσία της φάρσας.

Μια φάρσα ελληνικού στιλ. Τύπου Δελφιναρίου. Όπου η παράσταση πλέον ακούει στο όνομα “Δήμητρα”. Ή με αλλα λόγια, ένα σενάριο κωμικών θεωριών, δημιουργικής ασάφειας και ακόρεστου ναρκισσισμού. Ένα νέο blockbuster πολιτικού αριβισμού, στο οποίο ο πολυμήχανος Έλληνας, δια το πεφωτισμένου εκπροσώπου του Γιάνη, βρίσκει τον μαγικό τρόπο να ξεγελάσει τον καπιταλι(ζ)μό και να εξευτελίσει κάθε οικονομική θεωρία.

Η “Δήμητρα” είναι μία φιλοσοφική αναζήτηση στον κόσμο της Βαρουφάκειας ουτοπίας. Και για να θυμηθούμε και πάλι τον Καρλ τον Μαρξ, όπως κάθε φιλοσοφία “είναι για τον πραγματικό κόσμο ό,τι είναι ο αυνανισμός για τη σεξουαλική πράξη”. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για κολωνακιώτικες οικονομικές αμπελοφιλοσοφίες με επικάλυψη μιντιακής χρυσόσκονης.

Για όσους μπορούν μέσα από την πολλή θολούρα να κατανοήσουν κάτι χειροπιαστό, η “Δήμητρα” μοιάζει με μία -θα λέγαμε- οικονομία “εσωτερικού”.

Θα υπάρχουν συναλλαγές με κάτι άυλο, που όταν θα χρειάζεται θα γίνεται υλικό, μετά θα γίνεται ένα χαρτάκι από τα τυπογραφεία του Λαϊκού Λαχείου, ύστερα θα γίνεται κάτι σαν νόμισμα αλλά και εναλλακτικό σύστημα δωρεάν πληρωμών και σε περίπτωση κρίσης θα γίνεται πάλι νόμισμα ως μονάδες Δήμητρας σε χάρτινη μορφή, ή περίπου νόμισμα, το οποίο θα συνυπάρχει με το ευρώ αλλά και δεν θα συνδέεται μαζί του.

Μπερδευτήκατε; Καταλάβατε τίποτα; Μην ανησυχείτε, ο Γιάνης ξέρει καλύτερα.

Με απλά λόγια για να μην το κουράζουμε. Όλος ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται με τους νόμους της σύγχρονης οικονομίας. Και η χώρα-πειραματόζωο του Γιάνη θα φτιάξει ένα σύστημα που δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά. Γιατί πουθενά δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί με την παραμικρή πιθανότητα κάποιου ποσοστού επιτυχίας. Ιδίως σε ένα παγκόσμιο οικονομικό χωριό που κινείται με ανοιχτές αγορές και παλιούς και νέους δαίμονες έτοιμους να κατασπαράξουν ανά πάσα στιγμή τον πιο αδύναμο κρίκο.

Στην Ελλάδα όμως όλα μπορούν να συμβούν. Λίγο έλειψε να συμβούν το 2015, όταν πλησιάσαμε την δραχμή και ένταξη της Ελλάδας στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής. Η Ιστορία όμως μας έχει βάλει στο μάτι και διασκεδάζει πολύ μαζί μας. Και αν η δραχμή του 2015 είχε κάποια αμυδρά ψήγματα μιας έσχατης λύσης ανάγκης (ούτε καν αυτά…), η φαρσοκωμωδία της “Δήμητρας” δεν έχει καθόλου πλάκα. Ούτε σαν κατάμαυρο αστείο.

Σκεφτείτε τι θα γίνει όταν σε ένα τέτοιο -ευτυχώς ανύπαρκτο- σενάριο θα χρειαστεί να αγοράσετε ένα αυτοκίνητο. Πόσο λέτε ότι θα σας κοστίσει; Πόσο χρόνο θα κάνετε να το πάρετε; Σε ποιο νόμισμα θα το πληρώσετε; Σε “πέτσινες” Δήμητρες που θα κοστολογούνται με το κιλό του χαρτιού ή σε πανάκριβο ευρώ; Ποια εταιρία θα θέλει να κάνει πωλήσεις αυτοκινήτων σε μία χώρα χωρίς τράπεζες και τόνους από χαρτάκια του εκτυπωτή να κυκλοφορούν ως χαρτοπόλεμος προς εσωτερική κατανάλωση;

Θα υπάρχουν νέα αυτοκίνητα προς πώληση ή το σχέδιο είναι να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν μία Κούβα των Βαλκανίων όπου θα κλείσουν οι αγορές και όσα έμειναν εντός θα παραμείνουν στην κυκλοφορία μέχρι να σαπίσουν;

Όλα αυτά βέβαια θα μπορούσαν να αντιμετωπίζονταν με μία γενναία δόση χιούμορ. Ή, ακόμα καλύτερα, μίας γενικευμένης περιφρόνησης. Όμως η “Δήμητρα” και ο εμπνευστής της τρεντάρουν ψηλά στα σόσιαλ. Και το σενάριο των “ηττημένων” δεν απέχει πολύ από το να γίνει πραγματικότητα. Ο Γιάνης δηλώνει ότι ήταν και παραμένει ένας γνήσιος επαναστάτης, βλέπει την “Δήμητρα” ως μια νέα εθνεγερσία του 1821.

Η ουσία είναι ότι ο Γιάνης βλέπει την πολιτική και το μέλλον του κάθε Έλληνα ως μέρος μιας θεατρικής παράστασης, με λαμπερό πρωταγωνιστή τον ίδιο και κακοφωτισμένους κομπάρσους όλους τους υπόλοιπους. Ως τραγωδία καταφέραμε να την αποφύγουμε πριν -μόλις!- οκτώ χρόνια. Ως θλιβερή φάρσα όμως πρέπει να την υποστούμε και για άλλη μια φορά.

Ας ελπίσουμε ότι η “άδολη απλή αναλογική” δεν θα μας φέρει να ζήσουμε στιγμές όπου με κουρελόχαρτα “Λαϊκού Λαχείου” θα χρειάζεται να πληρώνουμε όχι με την ανύπαρκτη αξία αλλά με το ζύγισμα της “Δημητρούλας” όπως γίνεται στις Βενεζουέλες αυτού του κόσμου.

Το είχε πει άλλωστε και ο Μαρξ. Όχι ο Καρλ, ο άλλος, ο σωστός, ο Γκράουτσο. “Πολιτική είναι η τέχνη να ψάχνεις για προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να κάνεις λάθος διάγνωση και να εφαρμόζεις λάθος λύσεις”. Και ο Γιάνης έχει πάλι τον τρόπο του να δείχνει πόσο μεγάλος τεχνίτης είναι σε αυτή την παραπλάνηση. Μία μόνο απορία μένει.

Γιατί ονομάζει όλο το σχέδιο “Δήμητρα” και όχι το αυτονόητο “Γιάνης”;Ίσως μας το κρατάει για την επόμενη φορά. Ας ελπίσουμε ότι η Ιστορία δεν θα είναι τόσο σαδιστική μαζί μας και να μας επιφυλάσσει για τρίτη φορά μια τόσο ακραία κωμωδία.