Το γεγονός ότι το Χάρβαρντ είναι ό,τι πολιτικώς καλύτερο του επεφύλασσε η μοίρα για τη συνέχεια επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι σε αυτήν την εμπειρία είναι βασισμένη και η προγραμματισμένη για τις 10 Ιουνίου, σε λίγες ημέρες δηλαδή, διάσκεψη του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα στο Θέατρο «Ολύμπια – Μαρία Κάλλας», στην Αθήνα.
Στη διάσκεψη αναμένεται να βρεθούν ως καλεσμένοι και άνθρωποι που είχαν έστω και λιγοστή επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα κατά το ταξίδι του στο Χάρβαρντ, όσο και αν ήταν εμφανές ότι ο τέως πρωθυπουργός αναζητούσε ακόμα τη νέα του πολιτική ταυτότητα. Το γεγονός ότι βρίσκεται σε διαδικασία ενός γενικώς και αορίστως rebranding ήταν γνωστό σε όλους. Ισως αυτό να λειτουργούσε και ως δικαιολογία για την αμηχανία του Αλ. Τσίπρα, που τον έκανε να επαναλαμβάνει, με όποιο κοινό και αν βρέθηκε, κοινοτοπίες και γενικολογίες περί της ανάγκης προσαρμογής των «προοδευτικών δυνάμεων στο νέο και διαρκώς μεταβαλλόμενο γεωστρατηγικό περιβάλλον». Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τον τελευταίο καιρό, θυμίζει όλο και περισσότερο στέλεχος παλιομοδίτικης εταιρίας που ανακαλύπτει έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο χωρίς να θέλει να την αφήσει πίσω του.
Στην παρούσα φάση της ασυγκράτητης, από ό,τι φαίνεται, παρακμιακής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ -συνδεδεμένης με τον Αλ. Τσίπρα – ο λόγος του ίδιου μοιάζει να επιχειρεί να ξαναχτίσει το προφίλ του πολιτικού που θα αναλάβει την παλινόρθωση της Κεντροαριστεράς στη χώρα. Ολη αυτή η συζήτηση αναπτύσσεται παράλληλα με τη φημολογία περί της οργανωμένης και όχι άτακτης επιστροφής του, υπό έναν νέο κομματικό φορέα που θα τελεί υπό την ηγεμονία του. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό πριν από τις εκλογές του 2027, όπως λένε ορισμένοι φίλοι του. Και όχι όσο βρίσκονται σε εξέλιξη τρία φαινόμενα που δεν διευκολύνουν τα σχέδιά του: Πρώτον, διαμοιρασμός της δημοσκοπικής β’ θέσης μεταξύ Νίκου Ανδρουλάκη και Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεύτερον, η ύπαρξη του θολού τοπίου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Και τρίτον, η εξέλιξη της παράλληλης φημολογίας για το αν ο Αντώνης Σαμαράς προβεί σε μία ανάλογη κίνηση. Το τελευταίο, όπως λέγεται, είναι ισχυρό ανάχωμα διότι έτσι θα καλλιεργηθεί η άποψη στην κοινή γνώμη ότι αυτό που επιστρέφει δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτυχημένο παρελθόν.
